بعدِ عمـری ﺳﺎﻗﯽ ﻭ ﭘﯿﻤـﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﺑﺎﯾﺪ، ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ

ﺟﺎﯼ ﺍﻣﻨﯽ ﮔﻮﺷﻪ ﯼ ﻣﯿﺨﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﺑﺎﯾﺪ، ﮐﻪ نیست

هـم سفــر با مـا نشد جنبنـده ای در راه عشق

ﻭﻗﺖ ﺭﻓﺘﻦ همــدﻝِ ﺩﯾﻮﺍﻧــﻪ ﺍﯼ ﺑﺎﯾﺪ، ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ

ﺷﻤﻊ ﺳﺮﮐﺶ ﺭﺥ ﺑـﺮﺍﻓﺮﻭﺯﺩ ﺑﻪ ﺳﺮﺗﺎ ﭘﺎﯼ ﺷﺐ

ﮔِﺮﺩ ﺭﻭﯾﺶ چرخش ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺍﯼ ﺑﺎﯾﺪ، ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ

رشته ی تسبیحم‌ از فرط دعا از هم گسیخت

ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺩﺍﻧــﻪ ﻫﺎ ﺩﺭﺩﺍﻧﻪ ﺍﯼ ﺑﺎﯾـﺪ، ﮐــﻪ ﻧﯿﺴﺖ

ﺷﮑﻮﻩ ﺩﺍﺭﺩ ﭘﺎﯼ ﻣﻦ ﺍﺯ ﮐﻮﭼﻪ ﮔﺮﺩﯼ ﻫﺎﯼ ﻣﻦ

ﺩﺭ ﮐﻨـﺎﺭ ﮐــﻮﯼ ﺟﺎﻧﺎﻥ ﺧــﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﺑﺎﯾﺪ، ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ

ﺗﺎ ﺑﻪ ﮐﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﺮﺩﻡ ﻏﻮﻃﻪ ﻭﺭ ﺩﺭ ﺳﯿﻞ ﺍﺷﮏ

ﺍﺯ ﺑﺮﺍﯼ ﮔـﺮﯾﻪ ﮐــﺮﺩﻥ ﺷﺎﻧـﻪ ﺍﯼ ﺑﺎﯾﺪ، ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ

مستحــق بـــودم ولیکن ساغــر مــا پر نشد

ﺍﺯ لب سرخ عسل ﯾﺎﺭﺍﻧـﻪ ﺍﯼ ﺑﺎﯾﺪ ،ﮐـﻪ نیست

لحظه ای عهدی نبستی با وفا ، ای بی وفا

بی دلی را کرده ای از خود جدا ای بی وفا

گر به جنبش در بیاید بیستون از بانگ من

از تو گاهی در نمی آید صدا ای بی وفا

لحظه لحظه در برم حرف از جدایی می زدی

از همان روزی که گشتی آشنا ای بی وفا

هر زمان سویت فرستادم گلی یا نامه ای

پاسخت شد در جوابم ناسزا ای بی وفا

"گفتگو آیین درویشی به هر صورت نبود"

"ورنه دارم با تو صدها ماجرا ای بی وفا"

آن قدر بیچاره ام کردی که دیگر هم چو باد

می گریزم هر شب از دست شما ای بی وفا

شک ندارم روزگاری می کنی سهوا گذر

بر من گم گشته در دشت بلا ای بی وفا

می چکد امشب عسل خون از نگاه شعر من

چون تو دیگر گشته ای بی اعتنا ای بی وفا

از کنار من برفت اما صدایش جا بماند

بر دلم از دوریش انبوهی از غمها بماند

با وداعش زندگی را بر سرم پیچید و رفت

روزگارم شد تباه و آهِ سرتا پا بماند

روزها از بیدلی دلخون شدم در انتظار

عاقبت روزم به مانندِ شب یلدا بماند

آرزوهای بزرگم کی بگردد مستجاب؟

دست هایم نیمه شب ها تا سحر بالا بماند

سالها رفت و ز عشقش در کنار پنجره

همچنان در دست گلدان غنچه ای زیبا بماند

دیگر از کلکش ندیدم پی نوشتی بر غزل

بی وجود او به دفتر شعر ناخوانا بماند

تیره گون شد آسمانم در نبودت ای عسل

زندگی دیگر ندارد هر دلی تنها بماند

تو بیا نیمه شبی در بر ما هم شهری

تا معطر شوم از لطف شما هم شهری

گر نیایی لحظاتی تو به ویرانه ی من

من به دیدار تو آیم به خدا هم شهری

از افق جلوه بفرما به دو چشم تر من

تا بگیرم ز نگاه تو شفا هم شهری

روز نابودی و ویران شدن و مرگ من است

آن زمانی که شوم از تو جدا هم شهری

منم آن گمشده ی ساکن دشت برهوت

وآن لبان تو شده آب بقا هم شهری

به گمانم که عسل بوی خدا را شنود

آن که بوید به شبی زلف تو را هم شهری

امـــروز تـویی ساقی ﻣﯿﺨـﺎﻧﻪ ﻣﮕــﺮ ﻧﻪ

مستم بکنی ﺑـﺎ ﺩﻭ ﺳﻪ ﭘﯿﻤﺎﻧـﻪ ﻣﮕــﺮ ﻧﻪ

از جلـوه ی مهتاب ِ رخ و بـرق نگاهت

روشن بشود منـزل ﻭ ﮐـﺎﺷﺎﻧﻪ ﻣﮕــﺮ ﻧـﻪ

ﺑﺎ خال لب و زلف خم و گونه ی چالت

ره می زنی از عارف و فــرزﺍﻧﻪ ﻣﮕﺮ ﻧﻪ

از روی لبت ریـزد و پیوستـه بـــریــزد

هنگــام تبسم درّ و دردانـــه مگــــر نه

لرزانده ای از فاصله هــا ارگ دلـــم را

ﭼﻮﻥ ﺯﻟـﺰﻟﻪ ﺍﯼ ﺑﺮ ﺩﻝ ﻭﯾــﺮﺍﻧﻪ ﻣﮕــﺮ ﻧﻪ

مـرغ سحــر از نازکی طبع تـــو گــوید

وقتی کــه کند نغمه ی مستانه مگـر نه

بانــو عسلم دائمــاً از شعلــه ی رویـت

ﺁﺗﺶ ﺑـــﺰﻧﯽ ﺑﺮ ﭘـﺮ ﭘــــﺮﻭﺍﻧﻪ ﻣﮕــــﺮ ﻧﻪ

یکی بی کینه از من دل گرفته

که در ژرفای جان منزل گرفته

نمی دانم که دیگر کی رسد دست

بر آن زلفش که بوی هِل گرفته

خداوندا ببینم نیمه ی شب

که دنیا را مه کامل گرفته

مکن گاهی نگاهی در نگاهش

که هوش از غافل و عاقل گرفته

نگون سازد به آنی صخره ها را

چنان موجی که در ساحل گرفته

خیالش می کشد بر روی دارم

مگر در کوچه ها قاتل گرفته؟

اگر بینی که زار و ناتوانم

دو پایم را به سختی گِل گرفته

زند طعنه عسل بر روزگارم

چرا بر من چنین مشکل گرفته

ﺭﺍﻩ ﻣـﺎ ﺭﻭ ﺑـﻪ ﺳـﺮﺍﺏ ﺍﺳﺖ ﺑﯿﺎ ﺑﺮﮔﺮﺩﯾﻢ

ﻗﺼﺪ ﻣﺎ ﭼﺸﻤﻪﯼ ﺁﺏ ﺍﺳﺖ ﺑﯿﺎ ﺑﺮﮔﺮﺩﯾﻢ

مـوج ِ طوفان بـلا از نفس ِ هُـرم کـویر

سمت ما ﺭﻭ ﺑﻪ ﺷﺘﺎﺏﺍﺳﺖ ﺑﯿﺎﺑﺮﮔﺮﺩﯾﻢ

ابـر و بـاد و شـررِ صاعقـه پیچیده بهم

آسمان در تب و تاب است بیا برگردیم

ﮐﻔﺸﻬﺎ ﺗﻨﮓ ﻭ ﺩﻟﻢ ﺗﻨﮓ ﻭ ﻫﻮﺍ غرق ِﻏﺒﺎﺭ

ره ِ نا رفتـه ﺧـﺮﺍب است ﺑﯿﺎ ﺑــﺮﮔﺮﺩﯾﻢ

کسی از شهر پر از جهل‌وتحجرنگذشت

وعده ی ﺩﺍﺭ ﻭ ﻃﻨﺎﺏ ﺍﺳﺖ ﺑﯿﺎ ﺑﺮﮔﺮﺩﯾﻢ

آنکه از بی‌خردی دشمن‌اندیشه‌ی ماست

شیخِ ناخوانده کتاب است بیا برگردیم

از بداقبالی ما دهکده غارت شده است

قاضی محکمه ﺧﻮﺍﺏﺍﺳﺖ ﺑﯿﺎ ﺑﺮﮔﺮﺩﯾﻢ

پیش روی من و فردایِ تو بانو عسلم

تلخی و رنج وعذاب ﺍﺳﺖ ﺑﯿﺎ ﺑﺮﮔﺮﺩﯾﻢ

پیمـانه شکست آخــر از آهنـگ صــدایت

ای دوست کجایی کــه دلم کـرده هوایت

بیـرون ندهـم شکـوه ای از بغـض گلـو را

تـــرسم شکند شیشه ی بر پنجــره هایت

از بهر خــدا پا بنـــه در کـــوچه ی جـانم

می میرم اگــر کـــم بشود مهــر و وفایت

ﭼﻨﮕـــﻢ ﺷــﻮﺩ ﺁﺷﻔﺘـﻪ ﺳــﻪ ﺗﺎﺭﻡ ﺑﻨـــﻮﺍﺯﺩ

ﻭﻗﺘﯽ کـه بخـوانم ﻏــــﺰﻟﯽ ﺗـﺎﺯﻩ ﺑــﺮﺍﯾﺖ

از عشق تــــو ﺑﯽ ﺗﺎﺑــــــﻢ ﻭ ﺁﺭﺍﻡ ﻧـــﺪﺍﺭﻡ

بازآ کــه بیــاویــزم از آن ﺯﻟــﻒ ﺭﻫـــﺎﯾﺖ

ﺣﯿﺮﺍﻥ ﺷﺪﻡ ﺍﯼ ﮔﻞ ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﻗــــﺪﺭ ﻧﺪﺍﻧﯽ

باﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺣﺴﻨﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺩﺍﺩﻩ ﺧﺪﺍﯾﺖ

ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﻋﺴﻞ رد شـوی از روی غزل ها

ﺑــﺮﺧﯿﺰﻡ ﻭ آسان بکنم ﺟـــﺎﻥ ﺑﻪ ﻓـﺪﺍﯾﺖ